غفلت سوم، كه قرآن روي آن پافشاري دارد، غفلت از استعدادهايي است كه انسان دارد. اين انسان، موجود عجيبي است. از نظر قرآن اين انسان «امين الله» هست؛ و اين امين خدا، اين استعدادها را مي‌تواند مصرف كند و با اين استعدادها به مقام والائي برسد اما متأسفانه از استعدادهاي خود استفاده نمي‌كند. در آيه ی امانت مي‌فرمايد:

(اِنّا عَرَضْنَا الْأمانَةَ عَلَي السَّمواتِ وَ الْاَرْضِ وَ الْجِبالِ فَاَبَيْنَ اَنْ يَحْمِلْنَها وَ اَشْفَقْنَ مِنْها وَ حَمَلَها الأِنْسانُ اِنَّهُ كانَ ظَلُوماً جَهُولاً)[1]

ما امانت خود را به عالَم وجود عرضه داشتيم استعداد پذيرفتن را نداشت. اين انسان استعدادش را داشت. امانت ما را قبول كرد. اما قرآن مي‌فرمايد:

(اِنَّهُ كانَ ظَلُوماً جَهُولاً)

اين انسان خيلي ظالم به خودش و خيلي جاهل به خودش است. جاهل است از اينكه غفلت نمي‌گذارد متوجّه استعدادهاي خود باشد. غفلت نمي‌گذارد از استعدادهاي خود استفاده كند؛ و ظالم به خودش است زيرا اين استعدادهاي نهفته در خود را به هدر مي‌دهد. نظير آب فراواني كه به هدر برود و از اين آب كسي استفاده نكند. اين، هم ظالم است هم جاهل. يك كسي آب فراواني داشته باشد، زمين فراوان داشته باشد، اما گرسنه باشد. اميرالمؤمنين(ع) مي‌فرمايد:

«مَنْ وَجَدَ ماءً وَ تُراباً ثُمَّ افْتَقَرَ فَاَبْعَدَهُ اللهُ»[2]

آن كساني كه زمين دارند، آن كساني كه آب دارند، اما هنوز فقيرند اينها از رحمت خدا دور هستند. فرد باشد يا ملّت باشد. ما استعدادهاي نهفته‌اي داريم و بايد از اين استعدادها استفاده كنيم. اگر استفاده نكنيم بايد بدانيم كه لعنت‌ خدا و پيغمبر(ص) و ائمه ی طاهرين (ع) شامل ما مي‌شود.

پي نوشت ها:

[1]. سوره ی احزاب، آيه ی 72. ترجمه: «به درستيكه ما (بار) امانت را بر آسمانها و زمين و كوهها عَرضه كرديم و آنها از حمل آن سرباز زدند و از آن ترسيدند (كه مبادا نتوانند اين بار را به منزل برسانند) و انسان (از آنجا كه توانائي حمل آن را در خود مي‌ديد) آن را پذيرفت. تحقيقاً او (در اثر كوتاهي در اداي اين امانت الهي) بسيار (به خود) ظلم كرده و جهالت و ناداني (خود را اثبات) نموده است».

[2]. بحارالانوار، جلد 103، صفحه ی 65.